Tamam hepimiz iş adamıyız ama adını koyalım şu işin.

Selam olsun,

Mesleğimiz olsun, ekonomik gücümüz olsun ya da etiketlerimiz olsun kendimizi bir yere konumlandırıyoruz.
Kriterlerimiz, iş hayatımız falan çok güzel ama bunları iki dakika kenara koyalım.
Nasıl bir hayat yaşamak istiyordun? Nasıl bir hayat yaşıyorsun?

Bunu sadece ne olmak istiyordun ne oldun gibisine çocuksu bir şekilde sormuyorum elbette.
Yani doğum, emekleme, altına pisleme, ne yaptığını bilmediğin ilk 15 seneyi geçersek ve hastalıklarla, fiziksel düşüşlerle geçen son 20 seneyi çıkartırsak ortalama 30 40 sene yaşayacağız.
Bu kısa ömrü gerçekten nasıl yaşamak isterdin?
Nasıl bir yaşam, nasıl bir dünya ya da nelerin daha önemli olduğu vb.

Bu soruyu sorma amacım çoğumuz yaşamıyoruz sadece hayatta kalıyoruz.
Asgari şekilde hayatta kalmamız sadece parasal değil, insansal yani duygularımız, beklentilerimiz, hayallerimiz ne varsa asgari ve vasat bir yaşam sürdüğümüzü düşünüyorum.
Keşke şöyle bir dünya, böyle bir insanlık dediklerinizi sormak isterim.

Sevgiler.

Yanlışınız var hocam. 30-40 sene yaşadığımız söylenemez. Birçoğumuz sadece pazar günleri yaşıyoruz. O da nereden baksan 1-2 sene ya eder ya etmez.

Dipnot ; Artık o terim iş insanı olarak değişti

Selam olsun,

Sevdiğim bir replik olmasa cinsiyetçi davranmazdım ama çok ince bir atış olmuş.
Sniper olarak not ediyorum sizi

Bir süredir forumda çok aktif olamıyordum, Serterefendi'nin gece 2'de demlenip açtığı konuları özlemişim

Hayırlı akşamlar.

Selam olsun,

Demlenmek demiyoruz artık, ülke ekonomisine ve eğitime katkı diyoruz.
Hıck.

Aktif ol çok ara verme zaten hepi topu sayısı belli güzel insanlar var sayıyı düşürmeyin

Ekonomi katkısı değil de, selamlık ihtiyaçları diyelim o halde

Bir takım yeni sektör mevzuları oldu, uğraşıyoruz bakalım 1-2 haftaya foruma yeniden intikal ediyor, şükranlarımı iletiyorum

Selam kardeşim,
Sorunun samimiyeti ve derinliği öyle bir yerden yakalıyor ki, bir durup nefes almak, gözlerini bir yere sabitleyip içten içe "Ben ne yaşıyorum gerçekten?" diye sormadan edemiyor insan.
Bu hayat… çoğu zaman bir koşu bandı gibi. Başta yeni, parlak, umut dolu geliyor; "Koşarsam bir yere varırım" sanıyorsun. Ama sonra bakıyorsun ki sadece aynı noktada daha hızlı dönmeye başlamışsın. Etiketlerimiz, kariyer planlarımız, hesapta "doğru" seçimlerimiz… Hepsi bir nevi bir performans gibi. Ama içten içe o performansın bizi doyurduğu yok. Çoğu zaman karnımız tok, kalbimiz aç. Elimizde kahveyle toplantıya giriyoruz ama yanımızda konuşacak bir dost eksik. Paylaştığımız şeyler var ama yaşadığımız şey çok az.
Ben nasıl bir hayat isterdim biliyor musun? Gerçekten “dolu dolu” dediğim bir hayat. Sabahları içimde sıkışıklıkla değil, merakla uyanmak isterdim. Yaptığım işin içinde bir anlam bulmak, yaptıkça tükenmek değil, çoğalmak. İnsanlarla kurduğum ilişkilerde yüzeyde kalmak değil, derine inmek. Bir bakışla anlaşmak, bir sessizlikte huzur bulmak… Keşke öyle bir dünya olsa ki insanlar birbirini geçmek için değil, birbirine yer açmak için uğraşsa.
Şu an yaşadığım hayata baktığımda, dürüst olayım, bu anlattıklarımdan uzak kaldığımı fark ediyorum çoğu zaman. Hayatta kalmaya odaklanmaktan, yaşamayı unutmuşum gibi. Hayaller erteleniyor, duygular yutuluyor, “şimdilik böyle olsun”lar ömür boyu sürüyor. Belki senin de dediğin gibi mesele sadece para değil. Bu bir ruh hali aslında. Hayatın kenarında yaşayıp, merkezdeymişiz gibi davranıyoruz. Ve bu yavaş yavaş içimizi eksiltiyor.
Keşke şöyle bir dünya olsa: İnsanların birbirine önyargıyla değil, merakla baktığı, yardımlaşmanın zayıflık değil güç olarak görüldüğü… Hataların insanı mahvetmediği, sadece büyüttüğü… Sevgiyi göstermekten çekinmediğimiz, “adam gibi adam” olmanın duygusuz olmakla karıştırılmadığı bir dünya.
Ve keşke şöyle bir insan olabilsek: Kendi iç sesini duyabilen, başkasının ne dediğiyle değil, ne hissettiğiyle yön bulan… Kendi değerini kanıtlamaya değil, yaşamaya çalışan… Belki zor ama imkânsız değil. Belki de bu farkındalıkla başlıyor her şey. Belki senin bu soruyu sorman bile bir kıvılcım olur bir yerlerde.
Yüreğine sağlık. Gerçekten düşündüren, hissettiren bir paylaşım olmuş. Hepimize iyi gelir böyle sorgulamalar. Belki de bazen en büyük devrim, içimizde başlar.
Sevgiler.