tüm Susanlara, susmak zorunda kalanlara...

Sustuğum yer, en çok bağırdığım yerdi.

Dilimin ucuna kadar gelen haykırışları, gözlerimin içine gömdüm.
Bir gülüşle örtülen yıkımlarım var,
Bir tebessümün ardında gizlenen iç savaşlarım...
Her ‘iyiyim’ deyişimin altına bastırılmış bir öfke sakladım.
Ne suskunluğum huzurdan,
Ne de sessizliğim kabullenişten...
Hüsranı sabırla ehlileştirdim,
Çaresizliği bir dost gibi yanıma oturttum.
Umutsuzluktu çayıma eşlik eden dostum, geceler boyu,
Sitem ettim ama sadece içimden...
Bağırmak istedim, ama duvarlar yorgundu.
Ağlamak istedim, ama gözyaşlarım bile küsmüştü.
Ve en kötüsü, her şeyi içime attım…
Ama içim zaten doluydu.”

Başıma neler geldi sana diyemedim Beni kaçkere dövdüler Adını söylemedim misali bir üslupla...