Her gün aynı döngü.
Sabahın köründe işe yetişmeye çalışan kalabalık, akşam da yorgun gözlerle evine dönen insanlar… Metroda, otobüste, yolda…
Dikkat ediyor musunuz?
Kimse gülmüyor artık. Yüzlerde ifade yok, gözlerde umut yok. Herkes başını öne eğmiş, kulaklıklarını takmış, dış dünyayla bağını kesmiş. Sanki konuşsak kırılacak gibi… Sanki gülersek suç işlemişiz gibi…
Eskiden bir selam verince tebessüm eden insanlar vardı. Şimdi biri göz göze gelmesin diye cama bakıyor, yere bakıyor. Kimse kimseye günaydın bile demiyor.
Ne oldu bize?
Geçim derdi mi, gelecek korkusu mu, yoksa sadece çok mu yorgunuz?
Artık gülmek bile lüks oldu galiba.
Siz de fark ettiniz mi?
Son zamanlarda sizce neden kimse gülmüyor, neden herkesin suratı asık?