Hocam biz de farkındayız, bu iş zor iş. Hastaneler dolup taşmış, personel sayısı yetersiz vs. bunların hepsi tamam. Kaldı ki biz "hiçbir şey yapmayalım, her işi sağlıkçılar yapsın" da demiyoruz zaten.
Bizim derdimiz: yardım ederiz ama tüm işi bize yıkmayın. Yani hasta bakıcı olacak, tecrübeli biri olacak, bize "şunu şöyle tut, bunu böyle yap" diyecek, biz de destek olacağız. Ama öyle olmadı. Hiç hasta bakıcı yoktu. Direkt dediler ki "siz yapın, yapamıyorsanız dışarıdan birini çağırın." E kardeşim bu iş öyle bez değiştirmekle bitmiyor. Adam gibi alt temizliği, yatış pozisyonu, yara kontrolü, enfeksiyon riski... Bunlar öyle “öğrenirsin” diyecek şeyler değil. Ben torunu olarak ilk defa altını almaya çalıştım, 15 dakika boyunca ne yapacağımızı bilemedik. O an zaten psikolojik olarak yıkılıyorsun. Bu bizim annemiz/babaannemiz diye profesyonel bakıcıya dönüşmüyoruz ki.

Biz hastamıza yardım edelim, elimizi taşın altına koyalım, ona bir şey demiyoruz. Ama bu yardım işi tek taraflı sorumluluğa döndü mü, orada sıkıntı var. Sadece bizim değil, bu halde olan herkesin yaşadığı ortak problem bu.

Allah kimseyi evladına muhtaç etmesin, ama muhtaç olanın da elinden tutsun.